Duru durdu.

Bu kızı anlayamıyorum ben. Sebze yemiyor, şunu yemiyor diyordum ya, üstüne gitmeyeyim nasıl olsa yer diyordum. Doktor yemeyince ısrar etmeyin anne sütünü de kesmeyin diyordu. Onu dinledim. Gel gör ki 2 aydır 1 gr.  almadığı gibi  30-40gr.  verdi. İşte bu gün zurnanın zırt dediği yere geldiik. Doktor kontrol ederken
-Artık anne sütünü keselim, bu çocuk yemek yemeye alışmalı artık, büyüme çizelgesinde aşağı doğru dimdik bir eğri oldu. Belli ki sütün artık yetmiyor, o da gün içinde atıştırmalık şekilde takılıyor. Sen emdi sanıyorsun o da doydum sanıyor. Sadece geceleri emsin bundan sonra. Bu arada kulağında sıvı birikmesi var, antibiyotik vermem gerekecek.
-Hıım...( O sırada aklımdan binbir türlü şey geçti, hangi birini anlatmalı bilemiyorum ki?!)Peki. Gündüz nasıl bir yol izlemeliyiz.
-Memeye çok alışmış bir bebek için zor olabilir ama önce bu durumdan kurtulmak gerekecek, sütünüzü kaşıkla vermeye çalışın, kendi kendine uyumasını sağlayın. Mesela muhallebi mi veriyorsunuz? Yemiyor mu? 20 dk. sonra tekrar deneyin, sürekli bir şeyler sunun, mama sandalyesinde oturtun ve önüne kendi kendine yemesi için bir şeyler koyun. Bu ay çok sıkı takip edelim.  Ayrıca kan ve idrar tahlili istiyorum, 1 yaşında bakacaktım ama erkene alalım.
İç ses-Amanın, nerden çıktı şimdi bu, sonuçlar iyi çıkar umarım, yani sadece yemek yemediği için kilo almamış olsun n'olur?, belki de ben besleyemedim, off kanı nasıl alacaklar acaba?, canı yanar mı?, ilk kez olacak, tırsıyorum galiba.
-Tamam.
Doktorun odasından çıktık kan alınacak yere geldik, tabi birde idrar var. Erkek bebekten nasıl alınacağını biliyorum da kız bebekten nasıl alınıyor bu idrar acaba? Cevap; erkek bebekte nasılsa aynısıymış.
Kan biraz zor oldu çünkü Duru'nun damarları görünmüyordu, hemşirenin dediğine göre de inceymiş. İğneyi soktu bir de içeride damar aradı, Allahtan kız çok yaygara yapmadı, sonuna doğru artık ağlayınca ben yeter artık demek zorunda kaldım. İğneyi çıkardıktan sonra bu bana az göründü yetmeyebilir demez mi?
İç ses-Valla yetirin kardeşim bizden bu kadar.
Tabi öyle olmadı yetmezse bizi arayacaklar gidip bir daha vericez. Çünkü detaylı tahliller olduğu için fazla kan gerekiyormuş. Sonuçların bir kısmı yarın bir kısmı da çarşamba çıkacak. Ben o güne kadar nasıl uyurum bilemiyorum.
Bundan sonra Duru'nun ağzını boş bırakanın... Ne bulursam yediricem, yok öyle bu yaşta diyet yapmak, kilo kontrolü falan hanımefendi!




-

Yaşasın karne günü

Bugün Arda karne alıyor. Ondan çok ben heyecanlıyım. Daha okul öncesinde kendisi. Kendinden çok emin arkadaş.
-Anne ingilizce karnemdeki bütün çiçeklerimin içi boyalı ben biliyorum. Ayrıca yemek konusunda da çok iyiyim tabağımı silip süpürüyorum karnemde bu da iyi gelecek. Diğerleri zaten iyi sen de biliyorsun.
Bir an eski beni düşündüm. Okul çağındaki beni  yani. Okula bir insan bu kadar mı gitmek istemezdi? İşte o bendim. İlkokul 1. sınıfta iyiydi, gerçi onda da sıkılıyordum çünkü ben anaokulunda çoktan yamuk çizgi , düz çizgi olayını bitirmiştim, burada her şeye baştan başlamışlardı. O zaman anaokulu çok yoktu, çoğu çocuk direk evlerinden çıkıp ilkokula başlamış oluyordu. Ama ben 2 sene okula gitmiştim ve çizgi çalışması falan yapmak istemiyordum artık. Yapmadım, öğretmen ilgilenmedi. Bu sefer soğudum okuldan, belki de okumayı ilk öğrenenlerden olabilirdim ama ortalarda ancak öğrendim. Sınıf kapısının üstüne asılı çiçeklerin içine fotoğrafım konulduğu zaman çok sevinmiştim. Benden önce fotoğrafları konulan arkadaşlarımı da biraz kıskanmıştım. Önde giderken geri kalmak sinir bozucu. 2. sınıfta hastalıklar zinciri yakamı bırakmadı. Su çiçeğinden, kızamığa kadar ne tür çocuk hastalığı varsa geçirdim, okula gittiğim gün sayısını parmakla sayabilirim sanırım. İşte ondan sonra tembel öğrenci karşınızdaa. Evde habire ders çalış denildikçe çalışmak istemezdim, mış gibi yapardım, yazılılarda da duvara toslardım tabi. Üniversiteye kadar bu böyle sürdü gitti. Üniversitede aklım başıma mı geldi, dersler hoşuma mı gitti artık bilemiyorum. Her dönem onur listesinde oldum ve o şekilde okulumdan mezun oldum. Babamı bu kısımda sevindirdiğim için seviniyorum şimdi. Benden çok şey bekliyordu ama ben biraz vasattım işte napiim.
Ben Arda'dan çok şey beklemiyorum. Ne istiyorsa o olsun istiyorum. İlgisi neyse ona yönelsin istiyorum.
-Ders çalış çocuğum. diye başına üşüşmek istemiyorum. Umarım sorumluluk sahibi bir çocuk olur ve gelecekte tam da istediği yerde olur.
Bakınız çocuk daha anaokulunda ben geleceğe sıçrayıverdim.
-Anan gibi olma yavrum, çalış, başarılı ol, yüksek yerlere gel inşallah :)

paramini Baby Memory Prints

Bu sanal mağazada indirim var. 3D ayak ve el izi kiti 29.50 tl.
paramini Baby Memory Prints

3 boyutlu ayak izi ve çıldırma noktasına az kala yaşananlar

Off off diye başlasam çok bir şey ifade etmez değil mi sizin için? Ama ben neler çektim anlatmam lazım. Türkiye'de pek de bilinmeyen bir iş üstünde 1 haftadır eşimle beraber ter döküyoruz. Tabi Duru'yu da dahil ederek. Anlatayım;
Bu hikaye aslında taa Arda'nın bebekliğine dayanır. Bir gün alışveriş merkezlerinden birinde gezerken, sanırım Mothercare mağazasıydı, işte orada acayip orjinal bir ürün gördüm ve gözlerim kamaştı. Bu ne miydi? Bebeğinizin ayak şeklini çıkarabileceğiniz bir çeşit toz, sonra onu ölümsüzleştirecek bir paket alçı tozu ve bir de çerçeveden ibaret şık bir paketti. Belli ki mağazaya deneme amaçlı getirilmiş tek bir kutu, pahalı olmasından dolayı orada uzun süre duracağa benziyordu. Fiyatı alamayacağım kadar da pahalı olan bu ürünü nasıl elde etmeli diye düşünüp dururken aklıma yakın arkadaşım Çevreci Anne geldi. Ona çok ilginç bir ürün bulduğumu  söyledim, ablası yurt dışındaydı ve bize bunu bulabilir mi diye rica ettim. O da sağolsun üstün araştırma yeteneğini kullanarak ''şıp'' diye buldu ve yaza ablası geliken 2 paket de bize getirdi. Hem de komik bir fiyata, hatta bize hediye etti. Bu durum inanılmaz sevinçle karşılandı tabi bizim evde.
Neyse Arda'nın ayaklarını yaptık ve böyle bir şeyi akıl ettiğim için kendimle gurur duydum. Hemen güzel bir de çerçeve yaptırdık 5 senedir salonumuzun en güzel yerinde duruyor.

Konuya buradan başladım evet biraz uzun oldu , şimdi gelelim anlatacağım asıl konuya.
Şimdi bu güzel hatırayı Arda için yaptım Duru için yapmasam olur mu? Tabiki olmaz. Hamileyken internetten siparişini vermiştim, Duru biraz büyüsün yaparım diye saklıyordum. 9 aylıkken bir gece hadi artık vakti geldi yapalım şu ayak izlerini dedik ve başladık. Ama sonuç tam bir hayal kırıklığı oldu, suyun sıcaklığını ayarlayamadık, Duru ayağını çok hareket ettirdi derken bütün kit işe yaramaz bir şekilde elimizde kaldı. Duru'nun ayakları her geçen gün büyüyor tabi. Ne yapalım ne yapalım derken yine arkadaşım imdadıma yetişti ve ablası Türkiye'ye gelirken bir paket getirdi. Yaşasın gene şanslıydık hadi bakalım başladık.

1. Suyu sıcak tuttuğum için toz hemen dondu, kızın ayağını sokamadan işi bitti. Çöpe
2. Bir kase yerine poşet kullanalım dedik, ayağı poşetin kenarına değdi, işi bitti. Çöpe
3. Suyu çok soğuk yaptık , kızın ayağı üşüdü, karışımın içinde tutmak istemedi, işi bitti. Çöpe
4. En sonuncuyu becerdik ama bu sefer diğer ayağı yapacak toz kalmadı, işimiz bitti. Üzüldüm

Böyle bir 4 aşamadan sonra artık yeni bir kit bulmam neredeyse imkansızdı, ama tek ayak iziyle bu defteri kapatamayacak kadar takıntılı olan ben, ne yapabilirim diye düşünürken bir zihni sinir projesi üretivedi kafam. :)
Daha önce ürünün açıklamasını okurken bu tozun aslında dişçilik malzemesi olarak kullanılan, diş kalıbı alırken hastaların ağzında bekletilen o güzel kokulu madde olduğunu öğrenmiştik. Çağdaş'ın diş hekimi bir arkadaşı olduğu aklıma geldi. Ondan bu tozu bulabileceğimizi, pahalı değilse artık bu sefer bu işi halledeceğimizi düşündüm. Tozu aldık :) Ancak bir kaç deneme sonucu ne kadar ve ne sıcaklıkta su kullanacağımızı bulduktan sonra ikinci ayağı da hazırladık. Artık sırtım yere gelmez tabi. Yaşasın, azimle yapan , başarır.

Uzun mu oldu ne, olsun bunu yazmam lazımdı, ileride okuyup güleceğim halimize çünkü :)

Kırmızı Başlıklı Tavşan ve Şakacı Köstebek

Geçen gün arkadaşımla çocukları tiyatroya götürmeye karar verdik, hani şu internette fırsat siteleri açıldı ya bir sürü, işte onlardan birinde tiyatro biletleri yarı fiyatınaydı. Sadece yemek içmek değil, kültürel aktivitelerin de indirimli olması  çok güzel bence. Ona rağmen ilgi tabiki süper değildi. O saatte bir alışveriş merkezine gidip bakın ana-baba-dede-nine ve bol miktarda çocuk bulabilirsiniz ama tiyatroda bulamıyorsunuz işte.
Şanslı bir çocuk olduğumu düşünürüm hep.Ben küçükken annem ve sağolsun ablalarım tiyatroya götürürlerdi, çocuk filmlerine götürürlerdi, sergilere giderdik beraber. Hatta resim yapmayı çok severdim, beni o zaman resim kursuna bile göndermişlerdi. Sümerbank  bir resim yarışması düzenlemişti 25. olmuştum! 25 mi demeyin çok büyük bir katılım vardı, okuluma hediyeler gelmişti de tüm sınıfın içinde almaya utanmıştım :)
Neyse gerçekten şanslı bir çocuktum, kültürel faaliyetlerden hiç geri kalmadım.
Çocuklarım da öyle olsun istiyorum umarım sanat'ı seven çocuklar olurlar.
Bugün Ortaköy Afife Jale sahnesindeydik. ''Kırmızı Başlıklı Tavşan ve Şakacı Köstebek'' oyunu vardı. Ben Arda'yı, arkadaşım da oğlu Alper'i aldı. İki anne iki çocuk tiyatro günü yaptık.

Güzel bir oyundu en ön sıradan seyretmek de ayrı bir keyifliydi. Çocukların anlatılan masalın içine nasıl girdikleri gözlerinden belli oluyordu. Oyuncular da çok şirindi hele kırmızı başlıklı tavşanın ses tonu...
Oyunun konusundan kısaca bahsetmek isterim; Kırmızı başlıklı kızdan esinlenilmiş belli ki. Bu sefer kız yok tavşan var, oyunun içinde de bu konudan bahsediliyor zaten
-Kırmızı başlıklı tavşan olur mu hiç? O kırmızı başlıklı kıız olucaktı diye.
Tatlıköy diye bir köy var, bu köyde hayvanlar pasta, çörek, şekerleme yapıp kasabadaki insanlara satıyorlar, fakat bir gün tarifleri çalınıyor . Hepsi birlik olup tarifleri kimin çaldığını bulmaya çalışıyorlar. Kırmızı başlıklı tavşanın bir büyükannesi var ormanda tek başına yaşıyor, tavşan büyükannesinin pastadan evini ziyarete her gittiğinde büyükannesi ona ''Kırmızı Başlıklı Kız'' masalını anlatıyor tavşan da bu masalı çok sevdiği için kendisini ona benzetmiş. Büyükanne bilge bir kişilik olmalı ki tarifleri kimin çaldığını onun yönlendirmeleriyle buluyorlar. Tarifleri çalan da ormanın sakinlerinden birisi ama kim olduğunu söylemeyeyim.

 Onu yakaladıklarında
-Neden çaldın tariflerimizi?
-Beni sevmediğinizi düşündüm.
-Biz seni çok seviyoruz, neden böyle düşündün? Bi daha yapmayacağına söz verirsen seni affederiz
-Tamam, söz bir daha yapmayacağım.
Lay lay lomm
Bu kısmı bana biraz vasat geldi, hangi köyde hangi kentte bu kadar çabuk bağışlıyoruz ki kötülük yapan birini? Aslında orada o hayvanı bir iki evirip çevirmek lazımdı amaaa :) Şaka bir tarafa, güzel bir oyundu, müzikleri, oyuncuları hepsi uyum içindeydi. Keşke ilgi de çok olsa bu tür kültürel etkinliklere. Seyicilerin bir kısmı da Çocuk Esirgeme Kurumu'ndan gelen çocuklardı. Onların adına çok mutlu oldum, iyi ki kurum onları bu tür etkinliklerden mahrum bırakmıyor. Hepsinin gözlerinde bir ışıltı vardı, belli ki keyif almışlar orada olmaktan.
Oyun bitiminde, oyuncular sahneden inip çocuklarla merhabalaştılar, fotoğraf çektirdiler. Ben de hemen bir fırsatını bulup çektim bir iki poz.

Bu karakter Eşek Süslü :)

Arda'ya merhaba diyen büyükanne, diğeri ise şapkasından anlaşılacağı gibi kırmızı başlıklı tavşan.

Ortaköy Afife Jale Sahnesi Gişe :0212 236 10 27

Pastamız bir şahane...

Haftalardır heyecanla beklediğimiz gün geldi de geçti bile. Bilgisayar başına geçip yazmak istedim ama evde bir dolu iş beni beklediğinden bu mümkün olmadı.
Arda'nın doğum günü partisini pazar günü yaptık, heyecanı haftalar önceden vardı dedim ya cumartesi günü Arda için en heyecanlı günüydü sanırım çünkü pastasını almaya gidecektik. Saat 21:00 gibi almaya gideceğimiz için Arda'ya gün geçmek bilmedi. Saati geldiğinde arabamıza maaile atladık ve yollara düştük. Pastamızı alacağımız yer karşıdaydı, yarım saat sonra Deniz'in Mutfağı'ndaydık. Kapıyı şahane pastamızı yapan tatlı kadın, kucağında bir tane bebek ve yanında bebeğin ablasıyla açtılar. Şaşırdım tabiki
-İki çocukla bu iş nasıl oluyor. dedim
-İki değil üç çocuk demez mi?!
-Üç mü? Maşallah harikasınız.
Ben pastamızı kapıdan alırız diye hayal ediyordum ama Arda'yı da görünce bizi içeriye pastamızın yanına davet ettiler. Girdik içeriye.

Arda pastasıyla karşılaştığında sanırım bir kaç saniye ağzı açık seyretti. Sonra sağını solunu inceledi. Pastacı teyzesi neler yaptığını anlattıkça bizimki daha da bir mest oldu tabi.
Bu arada sadece Arda değildi ağzı açık kalan ben de çok beğenmiştim. Ayak üstü sohbetten sonra artık pastamızı alıp çıkmaya hazırlanıyorduk ki . Arda'ya bir de arkadaşlarına dağıtması için kurabiye verdiler.
-Aklın kalmasın diye sana üzerinde Transformers resimler olan kurabiler yaptım.(Aslında biz arabalı mı yoksa Transformers'lı mı yapsak karar  verememiştik.)
Bu ince düşünce bizi çok mutlu etti.
Deniz'in Mutfağında hizmet sınırsız, eşi de sağolsun arabaya kadar pastamızı taşıyarak bize yardım etti.
Yola koyulduk ama pastamızın başına bir şey gelir mi diye karşıya geçene kadar meraklandık durduk. Hepimizin aklı bagajda duran pastadaydı sanırım.
Eve gelince bu boyutta bir pastayı nasıl dolaba koymalı diye evirdim çevirdim, sonunda kutusunu söküp, iki de raf çıkarttıktan sonra pastayı kazasız belasız buzdolabına koyabildim.
Geldik pazar gününe...
Sabah uyandık, hazırlandık, çıktık. Yağmur yağıyordu şansımıza. Pastamız, arabaya ulaşana kadar yağmur damlalarından nasibini aldı ama Allahtan birşey olmadan parti mekanımıza ulaştık.
Bundan sonra Arda ve arkadaşları güzel bir şekilde eğlendiler. Top havuzundan , sinemaya, sinemadan resim çizmeye derken hiç yerlerinde durmadılar. Yemek zamanı da  afiyetle yedikleri yemeklerinin üstüne de şahane pastamız gelince her şey tam süper oldu :) Arda sevinçle mumları üfledi, pastasını kesti. Her bir arkadaşına arabalardan da verdik hapur hupur yediler. Ohh afiyet olsun.
Güzel oğlum, iyi ki doğdun. Hayatın Deniz'in Mutfağı'ndaki pastalar kadar renkli ve tatlı geçsin.

Sevdiğim sayııı altıı!

Arda'nın doğum günü hafta içine denk geldiği için bu güne özel bir şey düşünmedik. Okulda arkadaşları onun için resimler yaparlar, öğretmeni de minik bir hatıra verir mutlaka. Asıl partimiz pazar günü olacak.
Arda haftalardır ben okulda arkadaşlarıma bir şeyler vermek istiyorum diyordu. Verilebilecek en güzel şey de kurabiye olur dedik. Benim üniversiteden bir arkadaşım var, İpek. Çok güzel kurabiyeler ve pastalar yapıyor.
 Balıkesir'de yaşıyor bu işe yeni başladı. Butik bir pastane açıyor, bu aralar onun heyecanını yaşıyor kendisi. Ben çok iyi yerlere geleceğine inanıyorum. Siparişler yağsın dükkanına inşallah. :)
 İpek'ten Arda için kurabiye yapmasını istedik, Arda'nın nasıl bir kurabiye istediğine karar vermesi de uzun sürdü. En sonunda kararı verdi

-Altı (6) şeklinde, renk renk üzerinde Arda yazsın ve kalp olsun. (Sevgi dolu çocuk)
İpek kurabiyeleri dün gönderdi, çok güzel olmuşlar. Kokuları süperdi tarçınlı zencefilli... ııımmm...Yememek için kendimi zor tuttum.
Bugün Arda'nın çantasına yerleştirdik, mutlu mutlu gitti okula.
Arkadaşım, ellerine sağlık. Seninle Arda'nın ve Duru'nun daha nice özel gün kurabiyelerini yaparız inşallah.

İlk göz ağrım

Canım oğlum, bugün 6 yaşında.
Ona hamile olduğumu öğrendimde doğum günümdü. Hayatımdaki en güzel hediyeyi işte o gün, 25 mayıs 2004 yılında aldım. Çocuk sahibi olmayı planlamadığımız bir dönemdi ama ben içten içe çok istiyordum bir bebeğim olmasını. İstanbul'a evlenip geldiğimde iş arıyor bulamıyordum, kimseyi tanımıyordum, yol-iz bilmiyordum. Çağdaş sabahtan akşama çalıştığı için evde yapayalnız kalıyordum. Psikolojim bozulmuştu. Annemden babamdan ayrı, farklı bir şehir bambaşka bir ev bambaşka bir yaşam biçimi...
O gün test çubuğuna baktığımda hissettiklerim dün gibi. Çok ağlamıştım, hüngür hüngür ağlamıştım. Annemi özledim o an, annemi o zamana kadar ne kadar üzdüğümü düşünüp üzüldüm... Daha sadece minicik bir noktayken annelik duygularım inanılmaz kabarmıştı. Hemen annemi arayıp haber verdiğimi hatırlıyorum. Ondan özür dilemiştim, onu üzecek her ne yaptıysam hepsi adına tek tek özür dilemiştim ondan. Annem de o halime üzülmüştü.
-Ben anneyim kızım, hiç birini hatırlamıyorum bile, üzme kendini... Sevin, bak sen de anne oluyorsun artık.
Annem hemen babama anlatmış, o da çok sevinmiş.
Annem ve babamın dışındaki herkes bu olaya çok karşı çıktı, aldırmamı söyleyen, yaşımın daha genç olduğunu, ilerde bebek doğurabileceğimi, işe başlayamadan yaptığım çocuğun herşeyime engel olacağını söylediler. Çok üzüldüm, çok ağladım ama bir kere bile karnımdaki minik bebeğimi aldırmak geçmedi aklımdan.
Çağdaş bu bebeğe bakamayacağından korkuyordu en çok, nasıl geçiniriz korkusuyla beni de korkuttu ama gene de kararımı değiştiremedi.
İyi ki de değiştiremedi, iyi ki ben oğlumu, kuzumu, miniğimi ( şimdi duysa kızar -ben minik değilim abiyim- der) doğurmuşum. Benim dünyama ışık, derdime deva, yalnızlığıma bir arkadaş oldu. Onunla büyüdüm, olgunlaştım, anneliği öğrendim.
Kınalı kuzum bugün 6 yaşında. Nice nice güzel, sağlıklı, mutlu, sevdiği ve sevildiği bir hayat diliyorum oğluma.

Bir Dolap Kitabı olan çok İyi Cüceler

Geçenlerde Bir Dolap Kitap adlı siteden bahsetmiştim. Onların uzun zamandır planladıkları bir aktivite vardı dün. Okurları arasından şanslı olan (yanlış hatırlamıyorsam 71 kişiydi) kişilere hediye kitap verdiler, bunu da İyi Cüceler adlı şirin mi şirin bir kitabevinde yaptılar. Çekiliş için hazırlıklarını ben sitelerinden takip ediyordum. Yazılarına zaten bayılıyorum, bir de kendilerini göreyim hem de oğlum biraz kitap kokusu alsın diye hiç üşenmedim, Çağdaş'a rica ettim, Avrupa yakasından kalktık gittik. Arabaya park yeri bulamadığımız için Çağdaş bizi dışarıda bekledi.
Arda'yla içeri girerken ilk izlenimim mekanın çok sıcak bir havası olduğuydu. Sol tarafta bir ağaç ev, yanında bir masa dolusu kurdelelenmiş( Banu tarafından) kitap, yanında Banu ve Yıldıray. Sağ tarafta çeşitli kitap ve oyuncakların olduğu vitrin. Ortaya doğru bir sütun, üstünde Banu'nun Moli ve Olaf'ının resimleri. Duvarlardaki raflarda çeşit çeşit kitaplar...

Paltolarımızı askıya astıktan sonra Arda ağaç eve koşturarak girdi, ben de Banu ve Yıldıray'la tanışmak için yanlarında aldım soluğu. Aslında bu tip konularda genellikle çekingenimdir, kendimi tanıttım, heyecanlıydım. O kadar cana yakın bir hoşgeldin oldu ki, heyecan falan kalmadı, iyi ki gelmişim dedim içimden. Onlar da benim kadar heyecanlıydı  kısa da olsa samimi bir sohbet gerçekleştirdik.  Çekiliş torbaları hazır, kitaplar hazır, son kontroller de tamamdı, kura çekmeyi bekliyorlardı.
Bu arada tanışmayı çok arzu ettiğim Blogcu Anne Elif'le de karşılaştık. O da çok samimiydi, çocukları ve eşiyle gelmişti. Deniz kitapları karıştırırken , Derin  de emekleme çalışmalarına devam ediyordu.
 Banu ve Yıldıray kura çekimi başlamadan önce kısa bir  konuşma yaptılar, İlk İsmi Banu çekti ve gerisi de hızlı bir şekilde oldu, bitti. Bize malesef kitap çıkmadı. Ama olsun orada olmak güzeldi. Çıkarken Arda'ya  iki çizim kitabı aldık. Banu ve Yıldıray'a bu güzel günü organize ettikleri için teşekkür ettik ve ayrıldık.
Bu arada sayfalarındaki çekilişle ilgili yazılarında beni de unutmayıp teşekkür etmişler. Beni çok mutlu ettiler. Ben de buradan onlara ve güzel yazılarıyla tanışmamı sağlayan Blogcu Anne'ye çok teşekkür ederim. İyi Cüceler sizi de unutmadım tabi, kitabeviniz çok şirin, her kitaba atladım desem yeridir. Yine de çok karıştıramadım, malum iki çocuklu olunca bazı şeyler zorlaşıyor. Sevgiler hepinize...
Not: Eklenmiş resim onların Facebook sayfasından alınmıştır, izin almadan koydum ama umarım bir yanlış etmemişimdir.

Yetenek bizim evde

Arda şu Yetenek Sizsiniz programını çok seviyor, kaçırmak istemiyor geç vakite uzadığı zaman yatmak zorunda kalıyor, ben onun için programı çekiyorum, okuldan gelince seyrediyor. İyi mi kötü mü tartışamam, komik olduğu kesin. Bizimki de bu programı seyrettikçe evde değişik yetenekler sergiliyor. Danslar, şarkılar, kendince uydurulmuş hareketler. En komiğini bugün yaptı.
_''Anne, baba bakın şimdi. Elime 5 tane fındık aldım, bir yandan ağzıma atıcam bir yandan da şu gördüğünüz balonu kafamda saydırıcam.''
_''Hahaha hadi bakalım.'' (yaratıcılık süper, daha önce hiç böylesini görmemiştik! :P)
Başladı yapmaya, arada bir balonu kaçırıyor ama hala devam ediyor. Babası
_''Şimdi balonu saydırırken  pijamanı çıkar bakiim.''
Bizimki
_''Tamam''
Ortada dönüp duran bir tip.
Akşam akşam güldürdü bizi.
Oyumuzu verdik. Evet evet evet :)

Sebzeli bebiş köftesi

Bizim minik, sebzelerle arayı hala düzeltemedi, bir türlü yemek yeme işini oturtamadık. Tecrübesiz bir anneyken çok daha kolay olmuştu. Arda'yı yeri geldi aç bıraktım, kilo verdi falan ama sonra yemeklerini çok güzel yedi. Bu sefer 3 aydır resmen sabrımı deniyor minik tırtıl. Sebzeyi her türlü sunum şekliyle önüne koydum. Zamanla alışacak biliyorum ama benim yemek hazırlama şevkimi kırmasa çok süper olacak.
Ben dün bir köfte yaptım, önüne koydum. Biraz mıncıkladı, biraz yedi. Güzel oldu ben beğendim. Sebze yedirmeye bir alternatif.

Sebzeli bebiş köftesi
İstenilen miktarda ince çekilmiş kıyma
kereviz(1/4)
patates(1/4)
havuç(1/4)
pazı(bir yaprak)
brokoli (2 küçük parça)
dereotu (1 tutam)
maydonoz(1 tutam)
galeta unu (isteğe bağlı miktar)
sarımsak(1 diş)
zeytinyağı
bir kaç damla su
(sebzeler değişebilir)


Yapılışı :
Sebzeleri haşlayın, dereotu, maydonoz, sarımsak  ekleyin blendırdan geçirin.  Soğuyunca kıymayı ekleyin, Zeytinyağı, galeta unu, bir kaç damla suyu ilave edip yoğurun. Yumuşak bir kıvam elde edince yuvarlak şekiller verin. Önlü arkalı kızartın, yakmamaya dikkat edin.

BİR ANNE, İKİ ÇOCUK: minik tırtıl'ın maceraları

BİR ANNE, İKİ ÇOCUK: minik tırtıl'ın maceraları: "Bizim minik tırtıl hızla büyümeye devam ediyor. Her gün yeni bir şeyler çıkarıyor. Bir kaç gündür ayağa kalkma işini hızlandırdı. Hadi iyi g..."

Minik tırtıl'ın maceraları

Bizim minik tırtıl hızla büyümeye devam ediyor. Her gün yeni bir şeyler çıkarıyor. Bir kaç gündür ayağa kalkma işini hızlandırdı. Hadi iyi güzel de uyuma işine gelince olmuyor. Ben yatağına koyup odadan çıkıyorum. Bir kaç mırıltı, ıkıntı sesi ve hoop bizim tırtıl ayakta.
_''N'apıyosun sen bakiim?''
Kocamaan bir gülücükle cevap veriyor.
Bayıldı bu işe yani. Bulduğu her köşeden tutunup hop zıplaa :)
Minnak tırtıl seniii :)

Kendi başına bir şeyler yemek büyük keyif veriyor ona. En çok da bisküvi ve ekmek. Yani rahat tutabileceği şeyler. Aslında muhallebi de koysam onu da yer bu. Ellerini daldıra daldıraa:) Bugün köfte koyucam önüne , bakalım n'apıcak?

Yakın zamana kadar, emeklemesi sürünme şeklindeydi  şimdi dizlerinin üstünde emeklemeye başladı, yorulunca kendini salıveriyor o ayrı. Bu miniğin abisi de böyleydi. Tam bir komando edasında sürünürdü, görenler şaşırırdı. O kollarla kendini bir çekerdi şaşardınız.

OOff asıl konu şu hastalığın yakamıza yapışması... Tam iyileşti derken o hain öksürük ve burun akıntısı geri geldi. Yemek yemesi düzelmişti, şimdi gene iştahsız. Beni emmek istiyor ama kaynak eskisi gibi gürül gürül değil malesef. Bu ay sadece 40 gr. almış. Bu demek oluyor ki minik tırtıl beslenememiş. E bir şey yemezse olacağı budur. Son çare meme vermeden aç bırakmak gibi görünüyor. Şu hastalık bir geçsin, bu işin çaresine bir bakmalı.

Oyun parkı tekrar evin baş köşesine kuruldu. Eskiden koyduğun yerde duran tırtılı artık tut tutabilirsen. Yere koyduğun anda ilk gittiği yer dvd-tv-play station 'ın durduğu bölüm. Yakalamak zor, hemen el atıveriyor. Kafasına bir şey düşürecek diye korkuyorum. En sonunda açtım oyun parkını, ağlasa da sızlasa da işim varken içinde duruyor.

Abisinin oyuncakları daha mı eğlenceli? Kendininkilerle ilgilenmiyor, abisinin elindekilere göz dikiyor minik cadı tırtıl. işimiz var bizim bununla.

Abisi bazen
_''Anneee, kulağımı çekti, saçımı didikledi, cırmaladı benii!'' diye şikayet ediyor. Ne desem bilmem ki.
_'' Sokma çocuğum kafanı kardeşinin dibine, o anlamaz zarar verebilir.''
_'' Hani her şeyi anlıyorduuu?''
Hıh hadi bakalım çık işin içinden.

BİR ANNE, İKİ ÇOCUK: Bir pazar sabahı hayali

BİR ANNE, İKİ ÇOCUK: Bir pazar sabahı hayali: "Pazar günü evde ailecek kahvaltı yaparken konu ileride nasıl bir yaşantı süreceğimize geldi. Ben; _''Büyüyorlar, yakın zamanda -anne, ..."

Bir pazar sabahı hayali

Pazar günü evde ailecek kahvaltı yaparken konu ileride nasıl bir yaşantı süreceğimize geldi.
 Ben;
_''Büyüyorlar, yakın zamanda -anne, baba ben arkadaşlarımla kahvaltıya-sinemaya-gezmeye,vs. dışarı gidiyorum-  diyecekler.'' o zaman başbaşa kalacağız işte.Haftanın en azından bir gününü ailemize ayırmalıyız, mesela pazar günleri kimseye söz vermek olmasın, başbaşa geçirelim , en azından kahvaltımızı uzuun bir şekilde masamızda sohbet ederek yapalım.Kendilerine özel hayatları olacak o zaman bile şu pazar kahvaltıları olsa ne güzel olur.''
Çağdaş;
_''Sabah erkenden olmasın ama, ben bütün gece play station 9 falan oynamış ve geç yatmış olurum sabah erken kahvaltı istemem.''
_''Vay be! play station 9 ha? O zamana Play Station, Comodor 64 gibi kalabilir.''
_''Belki o zaman tamamen vücut hareketleriyle kumanda edilen oyunlar çıkar, işte o zaman yaşlı olduğum için yapamayabilirim, ben de çıkarırım Play Station'ı -ah ah bizim zamanımızda böyle oynardık işte- diye anlatıır dururum.
Yani şu duygusal hayalimin içine bile soktu ya Play Station denen şeyi, ben daha ne diyim!
Bu arada Arda yanında birini de getirebilirmiş kahvaltıya duyurulur :Pp

Yaşasın yeni bir yıl geldi

Yılın ilk günü için de birşeyler yazmak istedim. Dün gece planlarımızda değişiklik oldu. Yemek yedikten sonra Arda'nın okul arkadaşının evine gittik, çok uzağa değil karşı apartmana. Davet ettiler , Arda çok mutlu oldu tabi bu duruma. Bizimle çılgın parti yerine Tuna'yla çıldırdı :)
12 olunca sarıldık , öpüştük. Çocuklar dans ettiler, evin altını üstüne getirdikten sonra hala rahatlamadıkları için, ayrılmanın vakti geldiğini düşünüp saat 1'e doğru evimize geldik. Mışıltımız gelmiş. Hemen uyuduk. 12 'de -anne baba yalnız- saati malesef gerçekleşemedi.

Bu arada bizim minik tırtıl, emekleme hızını ikiye katlamış durumda, ayrıca bay bay yapıyor, alkış yap kızım deyince alkışlıyor. Bu alkış kısmı abisinin konserinden sonra çıktı, orada 1 saat alkış duyup görünce öğrenmiş. Alkııış deyince hemen pozisyon alıyor. Bir de tutunup kalkmaya başladı. Bunları yazıyorum ki sonra ne zamandı diye düşünmeyeyim.