Başlıksız.. İçimden geldiği gibi

Bu gün. Defne Joy Foster'ın ani ölüm haberini aldığımda, elim ayağım bir titreyiverdi. Başım zonklamaya başladı... Şok... Üzüldüm, düşündüm sonra nasıl olur böyle bir şey diye. Minicik bir çocuğu vardı kızın. O hamileyken aynı mekanda bulunmuşluğum da var onunla, her ne kadar konuşmamış olsak da. İnsan televizyonda seyrettiği popüler kişileri sanki tanıyormuş, aileden birisiymiş gibi benimseyiveriyormuş meğer. Daha hafta sonu şen şakrak hallerini seyrettim, üstüne bir de ''ne çok konuşuyor bu kız bazen, birisi sus desin şuna'' deyiverdim.  Sustu işte... Sonsuza kadar sustu... Bebeği kaldı arkasında.  İçim acıdı,  üzüldüm.
Kendimi düşündüm sonra. Bana bir şey olsa , arkamda bıraktıklarım ne olur ?dedim. Böyle düşündüğüm için kızdım kendi kendime ama yine de düşünmekten alıkoyamadım kendimi.  Yolda yürürken düşündüm, karşıdan karşıya geçerken düşündüm, otobüste giderken düşündüm, çocuklarımın yüzüne bakarken düşündüm. Ve dedim ki içimden.'' Allah'ım beni çocuklarıma ve eşime, çocuklarımı ve eşimi bana bağışla, sağlıklı, mutlu, huzurlu ve uzun yıllar yaşayalım hep beraber''