İkinci çocuğumu dünyaya getirdiğimden beri, kendime özel bir zaman ayırmadığımı farkettim. İlk başlarda bir sorun olarak görmüyordum, herşey yolundaydı yeni bir bebek, yeni bir heyecan, iki çocuk sahibi olmak , hepsi çok güzeldi. Bazı şeyleri bu duruma alıştıktan sonra farketmeye başladım.. Saçım başım dağınık gezmek, evde oturup çok fazla sosyalleşmemek, bir giydiğim kıyafeti 3 gün çıkarmamak ki bu genelde bir t-shirt ve eşofman altı olur, keyifle bir çay içememek,sevdiğim kitaplarımı okuyamamak, yarım kalan kitaplar.. daha sayabilirim ama gerek yok. Hafif bir depresyon mu demeli bu duruma bilmiyorum ama can sıktığı bi gerçek. Bikere daha agresif tavırlar sergilemeye başladım, tahammül seviyem gözle görülür bir şekilde düştü...
Bu duruma DUR demenin vakti geldi!!
Artık haftanın bir gününde birkaç saati kendime ayıracağım; bu belki bir sinema filmi olur, belki ne zamandır gitmek isteyip gidemediğim kuaförüm olur, belki bir sergi ya da yarım bıraktığım kursuma tekrar geri dönmek olur.
Ben hamileliğim öncesi Yaratıcı Drama kursuna gidiyordum, tam benlik birşeydi o 3 saat nasıl geçiyor hiç anlamıyordum, hayatımın en güzel zamanlarından bir kısmını işte bu kursta geçirdim.. Sonra hamile kaldım, kursuma devam etmekte kararlıydım, bir süre gittim ama şu domuz gribi konusu bütün planları bozdu, o dönem haberlerde seyrettiklerim ve kulaktan dolma şeyler beni korkuttu (gidip aşı bile oldum o derece) ve kursu dondurdum, Hamileliğimin son çeyreği evde kös kös oturarak geçmişti..
Evet bu hafta sonu anladım ki, ben iyi olursam çevrem de iyi olacak..
-'Hey ! Sen..silkin ve kendine gel, kendin için birşeyler yapmanın vaktidir..' (İç ses)
-'hıhı tamam , yapıcam! valla...' :)
Lütfen beni destekleyin, hatta içinizde benim gibi olan birileri varsa onlarda kendileri için birşeyler yapmaya başlasınlar.. Herşey çok güzel olacak :)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder