Annelik üzerine..

Kaç gündür yeni birşeyler yazamadım, minik Duru hasta oldu. Ben de bir kaç gündür kendimi iyi hissetmiyordum, nezlenin köşesinden döndüm diyebiliriz. Ben toparlandım ama Duru'ya bulaştı sanırım. İlk gün burnu akmaya başladı , hapşıra hapşıra bir hal oldu..
Anne olmak gerçekten çok büyük sorumluluk getiriyor insana, sorumluluğu bırakın bir kenara anne yüreği başka birşey gerçekten..Çocuklar hasta olunca onların yerine hasta olmayı istiyor insan..Gözünüzün önünde çiçek gibi soluyorlar, elinizden geleni yapıyorsunuz iyileştirmek için, gece uyumuyorsunuz, nefesini dinliyorsunuz, bir göz hep açık, daha çabuk iyileştirebilmek için neler yapılabilir diye hep bir uğraşı hali.. Böyle zamanlarda annem geliyor aklıma.. Canım annem ben hasta olduğumda şu an benim çocuklarıma yaptığımın aynısını hatta belki de daha fazlasını yapardı bana.. kaç gece uykusuz kaldı kimbilir, kaç sabah yarı uykulu işinin yolunu tuttu.. hiç bir gün şikayet ettiğini de duymadım.İnsan anne olunca annesinin kıymetini daha iyi anlıyormuş. O zamanlar görmüyorsunuz bunları, o sizin için didinirken hiçbir yaptığı gözünüze görünmüyor ama seneler sonra , işte böyle iki çocuklu bir anne olunca herşeyi dün gibi hatırlayıp , her gün için ayrı ayrı teşekkür etmek , yaptığım hatalardan dolayı özür dilemek geliyor içimden.. Onu çok sevdiğimi daha fazla söylemek istiyorum, her gün arıyorum   sesini  duymak için..
Şu an bile canım sıkılsa, ilk aradığım kişi annem oluyor.. Ben üzülünce üzülen ben sevinince daha çok sevinen..Annem.. Seni çookk seviyoruuum :)

Annelik.. hiç bitmeyen , hayat boyu devam eden, çok zor, bir o kadar da güzel duygu.. İyi ki anne oldum bende, iyi ki bana 'anne' diyen ve diyecek olan iki tatlı çocuğum var..Allah bana güç verdikçe her zaman onların arkasında olacağım, tıpkı annemin benim arkamda olduğu gibi..