Anne baba ve yanlış tutumlar çıkmazı

Çocuk yetiştirmede en çok problem olan şey anne babanın ortak kararlar veremeyip ayrı düşmeleri , hele ki bunu çocuğun yanında yapmak daha da beter. 
Doğru; çocuğun problemsiz, düşüncelerin rahatlıkla dile getirebildiği ve saygı duyulduğu bir ortamda, çocuğun da bir birey olduğunu kabul ederek  yaşamak...Hata ise; baba veya anne birşey dediğinde diğerinin dayanamayıp lafın ortasına atlaması... korumak ve ya değil, o an olan yanlış durumu ortadan kaldırma isteği, işlerin daha da yanlış yerlere gelmesine sebep olur. Belki ebeveynler çocuklarının kendini savunabileceğini unutuyor ve saygısızlığın bir çeşidini yapmış oluyorlar.
_''Bu çocuk beni takmıyor! Senden yüz buluyor!'' cümleleri ortaya çıktığı  zaman nasıl bir durumun içine doğru gidiliyor görmek üzücü. Ortak biryerlerde buluşmalı ama nasıl? Bu konuda çeşitli kitapları ve internetteki yazıları takip etmek mümkün. Çocuğun yanında farklı düşüncede bile olsanız belli etmeyin o yokken halledin yazıyor çoğunda. Tabi dayanabilene...o yokken kısmına gelebilmek ve sorunu halledebilmek. olması gereken.

Bir çocuğa 'adam gibi davran' derken ne demek ister insan aslında?. Bir çocuk 'adam gibi' nasıl olur?
Bir çocuğa bağırıp onu sindirmek , kendi doğrularını onun doğruları yapmaya çalışmak, kendi çocukluğunda yaptıklarını, yapabildiklerini çocuğuna yaptırmamak, sürekli olarak YAPMA kelimesini kullanmak... o çocuk için neler ifade eder? Bu kelime ve cümleler kullanıldığında çocuk neler hisseder? Nasıl davranır? Zaten YAPMA demek aslında YAP komutunu vermek olmuyor mu? Siz YAPMA dedikçe çocuk daha fazla daha fazla yapmıyor mu yapacağını?
Demem o ki; anne baba tutumu çocuk yetiştirmede başrol oynuyor, bir gün o çocuk ta büyüyecek ve bir aile içinde başrol oynamaya başlayacak. Daha fazla düşünmeli , daha iyiye doğru gitmeye azmetmeli...