İlk göz ağrım

Canım oğlum, bugün 6 yaşında.
Ona hamile olduğumu öğrendimde doğum günümdü. Hayatımdaki en güzel hediyeyi işte o gün, 25 mayıs 2004 yılında aldım. Çocuk sahibi olmayı planlamadığımız bir dönemdi ama ben içten içe çok istiyordum bir bebeğim olmasını. İstanbul'a evlenip geldiğimde iş arıyor bulamıyordum, kimseyi tanımıyordum, yol-iz bilmiyordum. Çağdaş sabahtan akşama çalıştığı için evde yapayalnız kalıyordum. Psikolojim bozulmuştu. Annemden babamdan ayrı, farklı bir şehir bambaşka bir ev bambaşka bir yaşam biçimi...
O gün test çubuğuna baktığımda hissettiklerim dün gibi. Çok ağlamıştım, hüngür hüngür ağlamıştım. Annemi özledim o an, annemi o zamana kadar ne kadar üzdüğümü düşünüp üzüldüm... Daha sadece minicik bir noktayken annelik duygularım inanılmaz kabarmıştı. Hemen annemi arayıp haber verdiğimi hatırlıyorum. Ondan özür dilemiştim, onu üzecek her ne yaptıysam hepsi adına tek tek özür dilemiştim ondan. Annem de o halime üzülmüştü.
-Ben anneyim kızım, hiç birini hatırlamıyorum bile, üzme kendini... Sevin, bak sen de anne oluyorsun artık.
Annem hemen babama anlatmış, o da çok sevinmiş.
Annem ve babamın dışındaki herkes bu olaya çok karşı çıktı, aldırmamı söyleyen, yaşımın daha genç olduğunu, ilerde bebek doğurabileceğimi, işe başlayamadan yaptığım çocuğun herşeyime engel olacağını söylediler. Çok üzüldüm, çok ağladım ama bir kere bile karnımdaki minik bebeğimi aldırmak geçmedi aklımdan.
Çağdaş bu bebeğe bakamayacağından korkuyordu en çok, nasıl geçiniriz korkusuyla beni de korkuttu ama gene de kararımı değiştiremedi.
İyi ki de değiştiremedi, iyi ki ben oğlumu, kuzumu, miniğimi ( şimdi duysa kızar -ben minik değilim abiyim- der) doğurmuşum. Benim dünyama ışık, derdime deva, yalnızlığıma bir arkadaş oldu. Onunla büyüdüm, olgunlaştım, anneliği öğrendim.
Kınalı kuzum bugün 6 yaşında. Nice nice güzel, sağlıklı, mutlu, sevdiği ve sevildiği bir hayat diliyorum oğluma.